Mediteren valt nog helemaal niet mee, daar kwam ik achter in de tweede week van mijn cursus. Na de eerste les waren we naar huis gestuurd met de huiswerkopdracht om elke dag de bodyscan te doen. Dat is een liggende meditatieoefening van 45 minuten. Ten eerste lukte het me niet om dat elke dag te doen. Want poeh, hee, waar haal ik zomaar 45 vrije minuten vandaan? Er moet immers ook gewerkt, gekookt en gewassen worden. En dan moeten er soms nog kinderen overhoord worden. En dan wil ik ook nog sporten om fit te blijven. Dus tja, logisch dat die bodyscan er soms bij inschiet. Een paar keer meldde ik me af bij mijn gezin en vertrok naar boven, om op mijn slaapkamer de bodyscan te doen.
Een keer kwam mijn dochter naast me liggen. ‘Mam, ik doe mee,’ en ze ging naast me liggen.
Om vervolgens uit te roepen ‘ieeww, van wie is die enge vrouwenstem?’ Zonder te praten probeerde ik haar mijn kamer uit te wuiven. Andere keren voelde ik ongeduld opkomen en keek ik stiekem steeds hoe lang de meditatie nog duurde. Ook dommelde ik regelmatig weg, meestal al voordat we bij mijn linkerknie waren aangekomen. Na een tip van collega Jolanda besloot ik de bodyscan eens ’s ochtends te doen. Dat beviel inderdaad beter, want net wakker viel ik niet meteen weer in slaap. En in een rustig huis kon ik me beter concentreren. En ik voelde, gedurende de ochtend, iets langer het effect van dat stille moment voor mezelf. Maar toch bleef ik het een opgave vinden, die meditatieoefeningen. Het voelde als huiswerk. Wat was nou precies het nut ervan? En met welk doel deed ik dit eigenlijk?
Ik bleek gelukkig niet de enige die zich dit afvroeg. Tijdens de tweede bijeenkomst bleken meer mensen (nou ja, praktisch iedereen) te hebben geworsteld met de bodyscan. Logisch, vond onze docent. Want mediteren is ook helemaal niet per se leuk. Zomaar gaan hardlopen is ook niet leuk. Een muziekinstrument leren bespelen is in eerste instantie ook niks aan. Niks gaat nou eenmaal vanzelf, hield ze ons voor. Alles wat nieuw is moet je leren. En dat betekent dat je veel moet oefenen. Net zoals je niet zomaar tien kilometer kunt gaan rennen als beginneling, kun je ook niet zomaar een hele meditatie vol aandacht volbrengen. Want die aandachtsspier, die moet je trainen. Net als je gewone spieren tijdens het sporten.
Mediteren is dus net als hardlopen.
Aha, daar kon ik wel wat mee. Soms gaat dat hardlopen vanzelf. Andere keren is het een mentaal gevecht. Ben je alleen maar met het eindpunt bezig. Maar die keren dat het lukt om te genieten van het onderweg zijn, van die cadans van je neerkomende voeten op de paden, de blaadjes die om je heen neerdwarrelen, die keren zijn goud waard. Daarom snap ik nu dat ik moet doorzetten met het mediteren. Ik moet vlieguren maken. Zodat ik ooit dat moment ga beleven dat ik met mijn volle aandacht bij mijn hele meditatie ben.
Deze blog verscheen eerder op de site van Flowmagazine.nl