Ongemerkt was de mindfulness de laatste tijd nogal op de achtergrond geraakt. Sterker nog, het was heel ver te zoeken. Dat kwam doordat mijn agenda weken lang veels te gevuld was.
Gevuld met van alles en nog wat: deadlines die elkaar maar bleven opvolgen.
Het bezoeken (en uiteindelijk eentje kiezen) van middelbare scholen met mijn zoon. Het verbouwen van een badkamer en een wc, wat allerlei beslissingen met zich mee bracht over tegeltjes, kranen, elektriciteits-aansluitingspunten en de hoogte van de wasbak. En van het een kwam (natuurlijk) het ander: opeens waren we nieuwe kabels onder het huis aan het trekken zodat we straks een veel snellere en sterkere internetverbinding hebben (op zich best handig als je vaak thuiswerkt). Dus toen de man laatst uitriep dat we nu toch echt de zomervakantie moeten gaan regelen, dacht ik echt dat mijn hoofd zou ontploffen. Ik stond al zo lang in de regelstand, dat ik er geen enkel regeldingetje meer bij kon hebben. Ik wilde even helemaal geen beslissing meer nemen. Nergens over.
En toen gebeurde er iets goeds. Ik was onderweg naar de stad en fietste door een park waarin honderden gekleurde krokussen intens stonden te bloeien. Elk jaar markeert dit bloeiende veld de komst van de lente en elk jaar weer geniet ik daar van. Maar deze keer voelde het anders. Die krokusjes stonden daar zo rustig en geduldig te bloeien dat ik mezelf afvroeg: ‘Wat maak je je nou toch druk?’ En ik begreep weer wat mensen bedoelen als ze zeggen dat de natuur relativeert. Je kunt je een slag in de rondte stressen, op je kop gaan staan, zielsgelukkig of doodziek zijn; de natuur geeft geen sjoege. De natuur is gewoon bezig met z’n eigen zaken: bloeien of z’n blaadjes laten vallen. De natuur is onverschillig voor wat er met jou gebeurt. Dat voelt enerzijds koud aan, anderzijds gaat er iets enorm geruststellends en rustgevends van uit. Wat er ook gebeurt in je leven: de natuur gaat z’n gang. En is er altijd.
Ik moest denken aan de quote van Jan Wolkers: ‘Het goede van de natuur is dat het langzaam gaat. De natuur heeft de tijd.’
Toen realiseerde ik me des te meer hoe ik de natuur de afgelopen periode had gemist. Want tussen de bomen, in een bloemenveld, langs de slootkant, in de duinen, aan zee – juist op deze plekken hoef je geen enkele beslissing te nemen. Wordt er nooit iets aan je gevraagd. Want de natuur doet toch wel z’n ding. Het is de kunst om daar altijd – ook als je hoofd vol is – oog voor te hebben.
Deze blog verscheen eerder op de site van Flowmagazine.nl