Mindfulness en een verbouwing in je huis: kun je grotere vijanden bedenken? Want werklui om half 8 ’s ochtends in je keuken, terwijl je je kinderen op tijd naar school probeert te krijgen, vreemde kerels die de hele dag in en uit lopen, je voordeur die constant wagenwijd open staat, je huissleutel die circuleert onder onbekenden, een gapend gat in de muur (sorry mevrouw, bedrijfsongevalletje), stucwerk dat maar niet droogt en planningen die daardoor weken uitlopen – ik moet zeggen dat mijn geduld en incasseringsvermogen de afgelopen weken veel te verduren hadden. Want stiekem ben ik gewoon enorm verknocht aan rust en overzicht. Een gewone dag waarop ik wat werk, een paar boodschapjes doe, de poezen eten geef en kook voor mijn gezin vind ik eigenlijk de beste dag die er is.
Dagen die allerlei onverwachte wendingen nemen, in wezen ben ik daar niet meer zo van.
(Dit kan natuurlijk de leeftijd zijn, want vroeger was ik echt wel te porren voor gekke, spontane acties.) Met een milde blik, zoals de mindfulness me voorhoudt, naar de situatie kijken lukte me allang niet meer. Ik was er klaar mee, en terecht, vond ik, want het duurde immers al veel te lang.
Totdat ik in de gaten kreeg hoe de man omging met de verbouwperikelen. Ontzettend mindful – zonder dat er een cursus aan te pas kwam. Twee maanden geen douche – mwah, niet echt een probleem toch? Bovendien genieten we er dan extra van als het wel weer kan. Onvermoeibaar maakt hij praatjes met de mannen en zet koffie voor ze. Hij blijft aardig en neemt elke tegenslag zoals het komt. Want hij weet dat het uiteindelijk in orde komt en dat we dit straks, als we ‘s avonds onze tanden staan te poetsen in een frisse nieuwe badkamer, snel vergeten zijn. Ik vind dit extra knap omdat hij geen kinderen op de wereld heeft gezet. Want eigenlijk is verbouwen net als bevallen. Tijdens het proces zelf roep je uit dat je dit écht never nooit meer gaat doen! Maar direct erna, als het leed is geleden, en je je prachtbaby in je armen houdt of – in ons geval – als je eindelijk weer onder die warme douchestraal staat, dan weet je dat dit het dubbel en dwars waard was. Uh, waar deden we ook alweer zo moeilijk over?
Toch is het maar goed dat er ook vrouwen op de wereld zijn. Anders zou er veel te weinig gezeurd en geklaagd worden. En zouden de cursusruimten leeg zijn.
Deze blog verscheen eerder op de site van Flowmagazine.nl