Het is een bekend verhaal in mijn familie: hoe mijn oma, moeder van zeven kinderen, werd afgevoerd naar een rusthuis omdat ze de hele dag door in haar hoofd de stemmen van haar kinderen hoorde: Mam, màm, màhàm, mama! Het lukte haar op gegeven moment niet meer om die roepende stemmetjes uit te zetten, vandaar dat rusthuis. Ergens ver weg van haar gezin, in het oosten van het land, tussen de dennenbomen en de zingende vogels, hervond mijn oma de stilte in haar hoofd.
Zoveel jaren later heb ik steeds meer begrip voor haar. Ook al heb ik nog niet de helft van haar aantal kinderen, toch hoor ik ook van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat: ‘Mam, meld je me af voor het eerste uur, ik moet naar de ortho,’ ‘Mam, is mijn gymshirt nog niet gewassen?’, ‘Maham, wat eten we?’, ‘Mam, kun je mijn Duitse woordjes overhoren?’ Dus vanaf het moment dat onze mindfulnessjuf aankondigde dat een stiltemiddag ook in het programma van de achtweekse cursus zat, verheugde ik me daar enorm op. Met grote letters had ik het genoteerd in mijn agenda. Een hele middag, van half 2 tot half 6, stil zijn!
Dat vond ik een verrukkelijk vooruitzicht. En in die uren ook geen contact met anderen te hoeven maken, dat leek me eerlijk gezegd ook zo bevrijdend. Ik keek er dus naar uit, en ik was benieuwd naar wat het me zou brengen.
Helaas moest ik het middagje doorkrassen in mijn agenda. Er kwam een telefoontje van mijn moeder dat mijn vader in het ziekenhuis lag. Opeens voelde ik een heel ander soort stilte naar binnen kruipen.
Een serieuze stilte waarin ik maar weer eens besefte dat dingen zomaar opeens heel anders kunnen zijn.
In de ruim twee uur durende autorit had ik volop de gelegenheid om stil te zijn. Ik was alleen en ik reed de route die ik al zo vaak had gereden. Ik dacht aan de bergmeditatie die we de avond ervoor tijdens de mindfulnessles hadden gedaan. Je moest je voorstellen dat je een berg bent en dat je flanken geteisterd worden door wind, sneeuw, hagel en regen. Maar dat na een poosje de zon ook weer gaat schijnen. En dat er dan weer bloemetjes gaan bloeien op diezelfde bergflanken. Deze meditatie leek me opeens heel toepasselijk op mijn situatie. Hoe dingen ook zullen lopen – gelukkig mocht mijn vader de volgende dag naar huis – de zon zal uiteindelijk ook weer gaan schijnen.
Op de terugweg in de stille auto realiseerde ik me dat stilte ook niet alles is.
Ik verlangde opeens enorm naar de drukte van mijn gezin, naar mijn kinderen om me heen met al hun verhalen. Stilte, bedacht ik, heeft vooral z’n waarde als-ie afgewisseld wordt met lawaai.
Deze blog verscheen eerder op de site van Flowmagazine.nl
Comments