Op de een of andere manier zat iedereen er heel anders dan anders bij, tijdens die achtste en laatste bijeenkomst van onze mindfulnesscursus. De stemming leek wat gedrukt, mensen waren sneller geëmotioneerd dan anders. Aan alles kon je merken dat het naderende afscheid van deze avonden en van elkaar in de lucht hing.
Dat afscheid kón je ook niet ontgaan, want het thema van vanavond was: De laatste week en de rest van je leven.
Dat klonk best een beetje zwaar, vond ik. Maar er zat ook een kern van waarheid in. Na vandaag moesten we weer zelf de verantwoordelijkheid gaan nemen voor ons eigen welzijn, voor een aandachtig leven met daarin voldoende tijd om te mediteren. Stiekem was het licht-dwingende karakter van wekelijkse bijeenkomsten, huiswerkopdrachten en een juf een mooie stok achter de deur gebleken om regelmatig te oefenen thuis. Hoe zou me dat straks vergaan, eenmaal losgelaten? Ik had namelijk in de afgelopen weken gemerkt dat ik in drukke tijden het mediteren als eerste van mijn to-do-lijstje schrap. Echt géén tijd voor nu! Terwijl de juf de week erop dan zei dat ik op zo’n moment juíst even in stilte had moeten gaan zitten, omdat het me dan zoveel zou kunnen opleveren. Dit was dus de grote vraag van les 8: Hoe houd ik mindfulness levend de komende tijd? En terwijl ik eens om me heen keek, had ik zomaar het idee dat ik niet de enige was die zich dit afvroeg.
De cursus stopt niet zomaar na acht weken vertelde onze juf. Dat is een bewuste beslissing, omdat het daarna weer tijd is voor zelfredzaamheid, eigen keuzes en eigen verantwoordelijkheid. Ga zonder de steun van de wekelijkse bijeenkomsten maar eens toepassen wat je hebt geleerd. Ergens was ik daar ook wel aan toe, merkte ik. De afgelopen week had ik een aantal keren gemediteerd zonder begeleidende stem. Helemaal alleen zat ik in de stilte van mijn slaapkamer, zonder dat iemand me vertelde dat ik de geluiden van buitenaf mocht laten voor wat ze waren en dat ik terug mocht keren naar mijn ademhaling. Natuurlijk had ik veel afdwalende gedachten, maar ik kwam toch ook telkens weer terug bij mijn meditatie.
Ik vond het een prettige, nog veel rustiger manier van mediteren, zo op mezelf.
Geen gedoe met usb-sticks, laptops, telefoons en oortjes. Gewoon ik op mijn kussen. En ik realiseerde me voor het eerst dat ik deze oefening vanaf nu overal zou kunnen doen: thuis, op reis, in de natuur, op een hotelkamer waar ook ter wereld. Daardoor voelde een toekomstig leven in aandacht toch weer wat bereikbaarder.
Tegelijkertijd ben ik er nog steeds niet achter wat deze achtweekse cursus me nu precies heeft opgeleverd. Een life-changing inzicht heb ik niet gehad. Een heel andere manier van dingen aanpakken ook niet. Er zijn wel kleine nieuwe dingen in mijn leven gekomen: wekelijkse wandelingen of fietstochten in de natuur in mijn uppie, checken hoe mijn ademhaling gaat als ik me heel gestrest of onrustig voel (waardoor ik me weer rustiger ga voelen) en andere keuzes maken als het leven erg vol voelt: een half uur mediteren in plaats van mezelf afbeulen in de sportschool bijvoorbeeld. Maar wat mindfulness nu echt voor me gaat betekenen in de rest van mijn leven, dat weet ik nog niet.
Het is net als met het kweken van mijn plantenstekjes; het blijft altijd afwachten of hij deze keer wortel zal schieten.
Deze blog verscheen eerder op de site van Flowmagazine.nl